Σάββατο 29 Απριλίου 2017

ΘΑΥΜΑΤΑ και ΣΗΜΕΙΑ του αγιου Ιγνατιου Μπριαντσανινωφ Τι ζητούσαν οι Φαρισαίοι;

ΘΑΥΜΑΤΑ και ΣΗΜΕΙΑ 

του αγιου Ιγνατιου Μπριαντσανινωφ

Τι ζητούσαν οι Φαρισαίοι;






Οι Φαρισαίοι δεν έμεναν ικανοποιημένοι με τα θαύματα, που έκανε ο Κύριος. 
Τα εύρισκαν χωρίς πολλή σημασία. Και του ζητούσαν ένα θαύμα με ιδιαίτερη σημασία: ένα – όπως το έλεγαν οι ίδιοι – «σημείον εκ του ουρανού»[1] Η απαίτησή τους για ένα τέτοιο θαύμα, έκφραση μιας δικής τους αντίληψης για τα σημεία και τα θαύματα, επανελήφθη πολλές φορές. 
«Η γενεά αύτη σημείον ζητεί»[2], μας πληροφορεί ο Κύριος. 
Την ίδια απαίτηση με τους Φαρισαίους είχαν και οι Σαδδουκαίοι• παρ’ όλο που το πιστεύω τους διέφερε τόσο πολύ από το πιστεύω των Φαρισαίων[3].
Την αξίωσή τους αυτή για «σημείο εκ του ουρανού», μερικές φορές την διετύπωσαν και ενώπιον του λαού.
Και να ένα παράδειγμα: Ο Κύριος έκαμε ένα θαύμα. Επλήθυνε πέντε άρτους. Και με αυτούς εχόρτασε μια ανθρωποθάλασσα: πέντε χιλιάδες άνδρες και αμέτρητες γυναίκες και παιδιά. 
 Εκείνοι το θαύμα αυτό το είδαν με τα ίδια τους τα μάτια. 
Και έφαγαν από αυτό το «τραπέζι». 
Σωματικά χόρτασαν. 
Μα πνευματικά δεν το κατάλαβαν. 
Και γι’ αυτό δεν χόρτασαν. 
Και εκφράζοντας την πείνα τους είπαν στον Κύριο! «Τι σημείον ποιείς, ίνα ίδωμεν και πιστεύσωμέν Σοι; Οι πατέρες ημών το μάννα έφαγον εν τη ερήμω, καθώς έστι γεγραμμένον• άρτον εκ του ουρανού έδωκεν αυτοίς φαγείν»[4]
Ο θαυματουργικός πολλαπλασιασμός των άρτων στα χέρια του Σωτήρος δεν τους εφάνηκε αρκετός! 
Γιατί είχε γίνει με την σιωπή και με την αγία ταπείνωση, που διεπότιζαν όλες τις ενέργειες του Θεανθρώπου!
Αυτοί όμως εχρειάζοντο θέαμα! 
Αυτοί ήθελαν κάτι το εντυπωσιακό, κάτι που να κάνει εφφέ!
 Ήθελαν λόγου χάριν: Να σκεπασθή ο ουρανός με μαύρα σύννεφα! 
Να αντηχήσουν βροντές! 
Να λάμψουν αστραπές! 
Και τα ψωμιά να πέσουν από τον ουρανό!
Κάτι το ανάλογο ζητούσαν και οι αρχιερείς και οι άρχοντες των Ιουδαίων, όταν ο Θεάνθρωπος είχε ευδοκήσει να ανεβασθή στον Σταυρό. 
«Οι αρχιερείς Τον εμπαίζανε. Το ίδιο έκαναν και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι και οι φαρισαίοι. Έλεγαν• 
Άλλους έσωσε. Τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώση; Τίποτε δεν είναι! Αν είναι ο βασιλεύς του Ισραήλ, εδώ θα το δείξη! Αν κατεβή αυτή την στιγμή από τον σταυρό! Μόνο τότε θα πιστεύσωμε σ’ αυτόν[5]
Το παραδέχονται, ότι ο Χριστός έκαμε θαύματα.
Το παραδέχονται ότι αυτά που είχε κάμει ήταν θαύματα. 
Και ταυτόχρονα τα υποτιμούν. 
Και υποτιμώντας τα αρνούνται. 
Αρνούνται τα θαύματα, που έκαμε ο Θεός με την ευσπλαγχνία Του. 
Και Του ζητούν θαύμα κομμένο στα μέτρα των αντιλήψεών τους. 
Μα αν ένα τέτοιο θαύμα εγίνετο, δεν θα μπορούσε πια να επιτύχη ο σκοπός, για τον οποίο ήλθε ο Θεάνθρωπος στη γη. 
Και φυσικά δεν θα είχαμε πια απολύτρωση.
Τέτοια θαύματα ποθούσαν και ποθούν να ιδούν, όλοι οι ελαφρόμυαλοι, οι περίεργοι και οι άκριτοι.
Ένα τέτοιο θαύμα πόθησε να ιδή από τον Κύριο και ο Ηρώδης[6]
Αυτός, το σημείο το ήθελε «για να σκοτώση τον καιρό του» ευχάριστα! 
Και επειδή δεν του έγινε το χατήρι, τον επήρε τον Κύριο στην κοροϊδία! Και ευρήκε έτσι ευκαιρία για διασκέδαση!

Βιβλιογραφία
[1] Μάρκ. 8,1. [2] Μάρκ. 8, 12. [3] Ματθ. 16, 1. [4] Ιωάν. 6, 30-31. [5] Ματθ. 27, 41-42. [6] Λουκ. 23, 8.

 Τι δείχνει η αξίωση αυτή



Τι μας δείχνει η κοινή αυτή αξίωση, που πρόβαλλαν στον Κύριο άνθρωποι με τόσο διαφορετικές αρχές; 
Τι μας δείχνει η αξίωση αυτή, που ήταν έκφραση μιας περιφρόνησης προς τα καταπληκτικά θαύματα, που είχε κάμει ο Κύριος; 
Η αξίωση αυτή μας δείχνει, την αντίληψη της σαρκική σοφίας. 
Μας δείχνει πως σκέπτονται για τα θαύματα, εκείνοι που έχουν σαρκικό φρόνημα. 
Τι είναι όμως το σαρκικό φρόνημα; 
Είναι ο τρόπος, με τον οποίο σκέπτεται ο άνθρωπος για το Θεό και για κάθε το πνευματικό, με βάση όχι το λόγο του Θεού, αλλά την αμαρτωλή του κατάσταση, στην οποία ευρίσκεται εξ αιτίας της πτώσεως. 
Το σαρκικό φρόνημα, είναι γεμάτο (και μολυσμένο!) από την τάση αντίθεσης (και έχθρας!) προς τον Θεό. 
Αυτό το φρόνημα γίνεται εύκολα αισθητό στην απαίτηση, που  προέβαλαν στο Θεάνθρωπο: Να κάμη θαύματα κομμένα στα μέτρα της κακώς λεγομένης «λογικής» μας• 
και μάλιστα τη στιγμή, που όχι μόνο δεν πρόσεχαν, αλλά και καταφρονούσαν και απέρριπταν και κατέκριναν τα θαύματα, που με την ανέκφραστη αγαθότητά Του είχε κάμει σαν «Θεού Δύναμις και Θεού Σοφία»[7] ο Σωτήρας μας.

Βιβλιογραφία
[7] Α’ Κορ. 1, 24.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αυτοεχρίσθη «Ανωτάτη αρχή» της Ορθοδοξίας!

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αυτοεχρίσθη «Ανωτάτη αρχή» της Ορθοδοξίας!

ΡΑΠΙΣΜΑ  ΚΑΤΑΔΕΧΕΤΑΙ
Η  ΙΣΟΤΗΣ  ΤΩΝ  ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
 Του κ. Παύλου Τρακάδα
Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΘΡΟΝΟΣ
Τα τελευταία έτη έχει αναληφθή μία συστηματική προσπάθεια από παράγοντας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, δια να επιβάλουν ένα ιδιότυπον «Πρωτεί­ον» εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι, όταν κάτι τονίζεται εις υπερβολικόν βαθμόν, αυτό σημαίνει ότι αυτό απουσιάζει από την πραγματικότητα, την οποίαν βιώνομεν. Έτσι σήμερα εν μέρει τονίζεται αυτό, διότι μετά την κατάρρευσιν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως έχει απολέσει την παντοκρατορίαν του, αφού όλαι αι Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι είναι αυτοδιοίκητοι και δεν δέχονται παρεμβάσεις, παρά μόνον όταν αυταί γίνονται εκβιαστικώ τω τρόπω. Όμως τα πρόσωπα που απαρτίζουν το δυναμικόν του Πατριαρχείου αντί να προσαρμοσθούν εις την πραγματικότητα, καθώς επανήλθεν η Ορθοδοξία εις το μη απολυταρχικόν ισότιμον σύστημα, αναπολούν τας υπερεξουσίας της Τουρκοκρατίας, όπου ο Πατριάρχης διώριζε και έπαυε τους υπολοίπους ισοτίμους Πατριάρχας με ένα απλούν έγγραφον.
   Δεν πρόκειται βεβαίως δι’ απλήν αρχομανίαν, αλλά απώτερος σκοπός είναι η προώθησις του Οικουμενισμού. Γνωρίζουν ότι η πολυπόθητος «ένωση των Εκκλησιών» έχει αποτύχει παρά τας δεκάδας προσπαθείας, διότι όσον και να εξωραΐζωνται αι δογματικαί διαφοραί με τον Παπισμόν, το «Πρωτείον» του Πάπα έχει τοιαύτας πρακτικάς συνεπείας, αι οποίαι είναι εντελώς ανασχετικαί, δια να πεισθούν οι Ορθόδοξοι να αποδεχθούν τον Πάπαν. Οι ηγήτορες του Οικουμενισμού εσκέφθησαν λοιπόν νέον τρόπον: να τονισθή η συνοδικότης εις τον Παπισμόν και το Πρωτείον εις την Ορθοδοξίαν.
Από το Βατικανόν ακούγονται συνεχώς συγκλήσεις συνόδων περί τον Πάπαν, αι οποίαι όμως δεν έχουν καμίαν αρμοδιότητα και
είναι απλώς διακοσμητικαί. Από την ομάδα των Πατριαρχικών δημοσιεύονται συνεχώς κείμενα και προβαίνουν και κάποιοι εξ αυτών εις δηλώσεις με μόνον στόχον τον τονισμόν του υποτιθεμένου «Πρωτείου». Αυτήν την κατεύθυνσιν έχει λάβει και ο θεολογικός διάλογος μεταξύ Παπισμού και Ορθοδόξων. Εις το κείμενον της Ραβέννας (2007) επιχειρείται να δεσμευθή όλη η Εκκλησία από ένα «Πρώτον» και εις το πρόσφατον κείμενον εις το Κιέτι της Ιταλίας (21.09.2016) επιχειρείται η εισαγωγή της ιδέας ότι υπάρχουν κάποιαι εκκλησιαστικαί «έδραι», αι οποίαι ανεξαρτήτως αν ορθοτομούν εις  τα  δόγματα, ή αν ανεδείχθησαν λόγω των πολιτικών καταστάσεων, είναι «ανώτεραι έδραι», ως γράφει χαρακτηριστικά η ελληνική μετάφρασις του κειμένου, που ευρέως διεδόθη.
Δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι εις την Εκκλησίαν και το «Πρωτείον» δεν έχει απολύτως κανένα περιεχόμενον, υπάρχει δια να υπάρχη μία τάξις. Αλλοίμονον εάν εις την Αγίαν Τριάδα η «μοναρχία» του Πατρός εσήμαινε και ανωτερότητα από τα άλλα δύο πρόσωπα!
Δυστυχώς όσοι αντιδρούν δια το Κολυμβάριον δεν έχουν αντιληφθή ότι το πλέον επικίνδυνον κείμενον απ’ όλα είναι το «Περί ανακηρύξεως του Αυτονόμου». Εις τον Ο.Τ. εγράψαμεν πάλιν και πολλάκις, αλλά δεν έτυχε της αναλόγου προσοχής. Νομίζουν κάποιοι ότι το «Αυτόνομον» είναι διοικητικόν θέμα και ότι προέχει το δογματικόν. Όμως το κείμενον αυτό ήτο εγχείρημα εισαγωγής «πρωτείου», καθώς ο Πατριάρχης αναλαμβάνει προσωπικώς να είναι ο κριτής μεταξύ δύο Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, δηλ. να αναγνωρισθούν εις αυτόν υπερδικαιοδοτικά προνόμια!
Παραλλήλως αι κατά καιρούς δηλώσεις ότι ο Πατριάρχης είναι «πρώτος άνευ ίσων» δεν προέρχονται από τον ίδιον, με αποτέλεσμα να διαφεύγη συνεχώς συνοδικής κρίσεως και να υποτιμώνται αυταί. Σήμερον ο Ο.Τ. αποκαλύπτει επίσημον κείμενον, το οποίον βαρύνει τον ίδιον!
Εις την επίσημον ιστοσελίδα των μελών της Αντιπροσωπίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως εις το ΠΣΕ, ευρήκαμε την ερμηνείαν της εννοίας του «πρώτου μεταξύ ίσων»: Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ορίζεται ως η «υψηλότερη αρχή» της Εκκλησίας!
Δεν υπάρχει δικαιολογία δι’ εν τόσον σοβαρόν ζήτημα ούτε δύναται ο Πατριάρχης να ισχυρισθή άγνοιαν! Ο ίδιος ο Πατριάρχης έχει διορίσει την Αντιπροσωπίαν και αυτή ενεργεί συμφώνως προς τας εντολάς του και δια κάθε τι λαμβάνει άδειαν. Αν η Αντιπροσωπία ενεργεί αυθαιρέτως τότε ο Πατριάρχης δεν έχει ευθύνην; Αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς το κείμενον είναι προ καιρού ανηρτημένον, επομένως οπωσδήποτε έχει περάσει από την προσωπικήν έγκρισιν του Πατριάρχου! Πρόκειται σαφώς δι’ αποδοχήν της παπικής νοοτροπίας ότι είναι «primus sine paribus»! Κατά τα άλλα εθίγη εις το Κολυμβάριον ο Πατριάρχης δια τον τίτλον «Πάπας της Ανατολής» και τον διέψευσεν!
Εκτός αυτού, αυθαιρέτως ορίζεται ότι το Φανάρι είναι το πνευματικόν κέντρον της «Παγκοσμίου» Ορθοδοξίας και επιπλέον ότι μόνος ο Πατριάρχης αναλαμβάνει διαχριστιανικάς και διαθρησκεικάς πρωτοβουλίας! Τι διαφορετικόν  να σημαίνη παρά το ότι υπάρχει ένα αντίστοιχον του Βατικανού δι’ όλην την Ορθοδοξίαν; Μόνος του ο Πατριάρχης είναι προκαθήμενος όλων και δεν χρειάζεται ούτε δια τα προσχήματα να ερωτά κανένα; Αυτός κυβερνά την Ορθοδοξίαν και καθορίζει τας σχέσεις ακόμη και με τας άλλας θρησκείας;
Αυτοανεκηρύχθη Πάπας και η Εκκλησία της Ελλάδος σιωπά;
Δεν θα πρέπη μόνον να αφαιρεθή από την επίσημον ιστοσελίδα, αλλά εγράφως να αποκηρύξη ο ίδιος ο Πατριάρχης το κείμενον αυτό και να ζητήση συγγνώμην από τας Αυτοκεφάλους Εκκλησίας. Παραθέτομεν αυτό, όπως έχει εις την επίσημον ιστοσελίδα ecupatria.org:
«Υou have accessed the website of the Permanent Delegation of the Ecumenical Patriarchate to the World Council of Churches. The Ecumenical Patriarchate of Constantinople is the spiritual centre of the world-wide Orthodox Church and the Patriarch of Constantinople is considered the highest authority within the Eastern Orthodox Church. Since the sixth century, he has borne the title of Archbishop of Constantinople and New Rome, and Ecumenical Patriarch. As the «primus inter pares» (first among equals) bishop of the Orthodox Church, the Ecumenical Patriarch undertakes various Pan-Orthodox initiatives, and coordinates relations within the Orthodox Communion, as well as relations between all the Orthodox and other Christian Churches and World Religions».
Μετεφράσαμεν εις την ελληνικήν ακριβώς ο,τι γράφεται και το παραθέτομεν ακολούθως:
«Ευρίσκεστε στην ιστοσελίδα της Μόνιμης Αντιπροσωπίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης είναι το πνευματικό κέντρο της ανά την οικουμένη Ορθόδοξης Εκκλησίας και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως θεωρείται η υψηλότερη αρχή εντός της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Από τον έκτο αιώνα, φέρει τον τίτλο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης. Ως ο «primus inter pares» (πρώτος μεταξύ ίσων) επίσκοπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναλαμβάνει διάφορες Πανορθόδοξες πρωτοβουλίες και συντονίζει τις σχέσεις μέσα στην Ορθόδοξη Κοινωνία, καθώς και τις σχέσεις μεταξύ όλων των Ορθοδόξων και των άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και των Θρησκειών του Κόσμου».

Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

Απάντηση της αγιορείτικης Μονής Κουτλουμουσίου για τις διώξεις των μοναχών:


Μην τους ηρωοποιείτε, δεν είναι ομολογία πίστεως αυτό που έκαναν



«Π.Π.»: Ἀλήθεια; Καὶ κάνατε ἐσεῖς ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ;  Πῶς;  Ταυτιζόμενοι μὲ τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη κ. Βαρθολομαῖο καὶ μνημονεύοντάς τον;
 Απάντηση στα δημοσιεύματα περί διώξεων Κελλιωτών μοναχών της δίνει η αγιορείτικη Μονή Κουτλουμουσίου υποστηρίζοντας πως  «δεν νοείται μέλος του Κοινοβίου να αποφασίζει την διακοπή της πνευματικής κοινωνίας με την αδελφότητα και εντούτοις να θέλει να παραμείνει εντός της Μονής». Σημειώνει δε πως η στάση των εν λόγω μοναχών δεν αποτελεί «ομολογία πίστεως», αλλά αντιθέτως «η πεισματώδης αντίπραξη, οι παλληκαρισμοί και οι λαϊκίστικες καταγγελίες είναι συμπεριφορές αντίθετες προς την ορθόδοξη πίστη και το ήθος των Αγίων».

    Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση: 

   Προσφάτως δημοσιεύθηκε κείμενο με την υπογραφή «Αγιορείτες Πατέρες», συνεπικουρούμενο από έτερα κείμενα στο διαδίκτυο, όπου γίνεται αναφορά σε «δίωξη» μοναχών εκ της Ιεράς Μονής. Τα κείμενα αυτά διατείνονται ότι παρέχουν έγκυρες πληροφορίες, ωστόσο ουδείς ήλθε σε επικοινωνία με την Ιερά Μονή για την επαλήθευση ή έστω διασταύρωσή τους.
 Επειδή ανακριβείς πληροφορίες όχι μόνο σχηματίζουν διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας αλλά και συχνά αντιστρέφουν την αλήθεια, επιχειρώντας να δημιουργήσουν σκάνδαλα εκεί που δεν υπάρχουν, η Ιερά Μονή μας προβαίνει στις ακόλουθες (γενικές μόνο και απαραίτητες) διευκρινίσεις.
   1. Από τα αρχαιότατα χρόνια μέχρι σήμερα ήταν αυτονόητο ότι δεν υφίσταται έννοια μοναστικής αδελφότητος έξω από την πνευματική/λειτουργική κοινωνία. Γι αυτό και απαράβατος κανών στην μοναστική παράδοση είναι η συμμετοχή στην κοινή λατρεία, πού άλλωστε εκφράζει και σφυρηλατεί την πνευματική και ψυχική ενότητα. Δεν νοείται μέλος του Κοινοβίου να αποφασίζει την διακοπή της πνευματικής κοινωνίας με την αδελφότητα και εντούτοις να θέλει να παραμείνει εντός της Μονής. Ο ίδιος έχει θέσει τον εαυτό του εκτός αυτής. [σ.σ.: Σ' αὐτὴν τὴν ἀπάντηση καὶ σ' αὐτὸ τὸ σημεῖο συναντᾶ κανεὶς ὅλη τὴν τραγικότητα τῶν τετραυματισμένων ἀπὸ τὸν ἰὸ τῆς αἱρέσεως! Μιλᾶ ἡ Μ. Κουτλουμουσίου γιὰ ἀπαράβατους Κανόνες καὶ ζητᾶ νὰ ἔχουν πνευματικὴ ἑνότητα μαζί τους οἱ ἀποτειχισθέντες, καθ' ἣν στιγμὴ ἡ ἡγεσία τῆς Μονῆς καὶ ὅσοι μοναχοὶ τὴν ἀκολουθοῦν, ἔχουν πνευματικὴ ἑνότητα καὶ μνημονεύουν ἕναν ...αἱρεσιάρχη!!! Ξεχνοῦν δηλαδὴ τὸν ἀπαράβατο Κανόνα ποὺ αὐτοὶ παραβαίνουν, τῆς μὴ μνημονεύσεως αἱρετικῶν, διὰ τῆς ὁποίας μνημονεύσεως ταυτίζονται μὲ τὸν αἱρετικὸ καὶ κακίζουν τοὺς διακόψαντας τὸ μνημόσυνο καὶ μὲ τὴν διακοπὴ αὐτή, διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τὸν αἱρετικὸ Πατριάρχη!!!].
    2. Τούτο συνέβη και με τους πρώην αδελφούς. Έθεσαν τον εαυτό τους εκτός του Κοινοβίου και η Μονή προέβη στην διαγραφή τους. Ωστόσο, οι εν λόγω μοναχοί δεν αρκέσθηκαν στην διακοπή της κοινωνίας, αλλά προχώρησαν, χάριν της μακροθυμίας του Καθηγουμένου και της αδελφότητας, και για μεγάλο χρονικό

«Εν εστιν έγκλημα νυν σφοδρώς εκδικούμενον, η ακριβής τήρησις των πατρικών παραδόσεων» (Μ. Βασίλειος, επιστολή 243).




(Μ. Βασίλειος, Επιστολή 243)



«Φοβούμεθα, μήπως το κακόν, αυξανόμενον σαν φλόγα που προχωρεί δια μέσου του καιομένου δάσους, όταν καταφάγη τα κοντινά, εγγίση και τα μακρυνά. Διότι το κακόν της αιρέσεως επεκτείνεται…», παρατηρεί ο Μ. Βασίλειος στην επιστολή του. Η επιστολή αυτή (243) του Μ. Βασιλείου (εποχή αρειανισμού) αναφέρεται διαχρονικά και στην αίρεση του οικουμενισμού, η οποία εκτυλίσσεται στον Ορθόδοξο χώρο. Συνεισφέρει, η επιστολή αυτή, στην ανάπτυξη της Ορθόδοξης εκκλησιολογικής συνείδησης. Μια τέτοια συνειδησιακή ανάπτυξη στους Εκκλησιολογικούς άξονες, που αναφέρει ο Μ. Βασίλειος, θα συνέτριβε γρήγορα τον οικουμενισμό στα θεμέλιά του.

Η έλλειψη αυτής της συνείδησης, σε κλήρο και λαό, τους κάνει «ανεύθυνους» (όπως νομίζουν), γα την πραγματικότητα που οι ίδιοι δημιουργούν.

Αναμφίβολα, η ορθότερη αντίληψη των Εκκλησιαστικών θεμάτων – προβλημάτων είναι η Πατερική αντίληψη, η οποία προβάλλει καθολικά την αλήθεια της Εκκλησίας.

Τα τελευταία εκατό χρόνια, σταδιακά, έγινε ενσωμάτωση οικουμενιστικών ιδεών – πρακτικών στη ζωή της Εκκλησίας. Η Πατερική σφαίρα μίκραινε αναλόγως. Για παράδειγμα, δυο βασικά κλειδιά της πνευματικής ζωής, επίσκοπος και πνευματικός, αναπροσδιορίσθηκαν σε οικουμενιστική προοπτική. Γι’ αυτό και η τροχιά αντίδρασης του Ορθοδόξου πληρώματος έναντι του οικουμενισμού είναι φθίνουσα, προς τον Άδη και όχι προς τον ουρανό. Έγινε, η Ορθόδοξη άμυνα, επιλεκτική, μια συστηματική εκκλησιαστική ορθολογικότητα.

Οι Αγιορείτες Πατέρες, πολλοί συνακόλουθοι αγωνιστές λαϊκοί και μοναχοί – ιερομόναχοι, έδωσαν στην Ορθόδοξη άμυνα πατερική στροφή.

Δυστυχώς, πάρα πολλοί κληρικοί – πνευματικοί, σε νέο-πατερική έκφανση, συνεχίζουν  σε εκκλησιαστικό επίπεδο το πνεύμα του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου. Μια καθαρά δηλ. συστημική εκκλησιαστική ορθολογικότητα, που ευνοεί την αίρεση. Στη συγκεκριμένη ιστορική φάση, η αναδρομή στο Μ. Βασίλειο έχει στρατηγική σημασία, για να καταδειχθεί το λάθος της συστημικής εκκλησιαστικής ορθολογικότητας και η ορθότητα των Αγιορειτών Πατέρων.

Στην επιστολή 243 (προς Ιταλούς και Γάλλους επισκόπους) ο Μ. Βασίλειος υπογραμμίζει τους εκκλησιολογικούς κινδύνους από την παρουσία αιρετικών – αρειανών επισκόπων στα ηνία της Εκκλησίας: «Παρασύρονται τα αυτιά των απλοϊκωτέρων· τώρα πλέον συνήθισαν την αιρετική δυσέβειαν. Τα νήπια της Εκκλησίας ανατρέφονται με τους λόγους της ασέβειας.

Τι ημπορούν τάχα να κάμουν; Όλα είναι εις τα ιδικά των χέρια. Βαπτίσματα, προπομπαί των αποθνησκώντων, επισκέψεις ασθενών, παρακλήσεις των θλιβομένων, βοήθειαι προς τους ταλαιπωρουμένους, ενισχύσεις κάθε είδους, κοινωνία μυστηρίων. Αυτά καθώς επιτελούνται όλα από τους αιρετικούς, γίνονται σύνδεσμος ομοφροσύνης, μεταξύ λαού και αυτών. Ώστε, έπειτα από ολίγον ακόμη καιρόν, και αν ακόμη εκλείψει κάθε φοβία, δεν θα υπάρχει ελπίς ν’ ανακληθούν πάλιν εις την επίγνωσιν της αληθείας αυτοί που κατελήφθησαν από την πολυχρόνιον απάτην (αίρεση)».

Είναι σαφές στην επιστολή, ότι ο Μ. Βασίλειος στρέφεται κατά του εργαλειακού αρειανισμού (χειρισμός της λειτουργία της Εκκλησίας), κατά του βιώματος και της εναίσθησης που δημιουργούνται στον απλό λαό από την συνύπαρξη Ορθοδόξων – αιρετικών (Μολυσμός) και κατά της δογματικής βάσης της αίρεσης. Φανεροί οι πνευματικοί άξονες των Πατέρων, που τους ακολουθούσαν σε καιρό αιρέσεως. 
Συνοψίζουμε τους τρεις αυτούς πνευματικούς άξονες που αναφέρει ο Μ. Βασίλειος: Καταδίκη της αιρέσεως, άρνηση του εργαλειακού χειρισμού της όλης Εκκλησίας από τους αιρετικούς (διακοπή κοινωνίας) και όχι στο βίωμα, που δημιουργεί η συνύπαρξη με τους αιρετικούς (Μολυσμός).

Η πρακτική της επιστολής αυτής ακυρώνει κάθε συνεργασία Ορθοδόξων – αιρετικών σε επίπεδο λατρείας, στα όρια μιας διευρυμένης «εκκλησίας».

Η συνύπαρξη Ορθοδοξίας – αίρεσης δημιουργεί, όπως παρατηρεί ο Μ. Βασίλειος, μια μη ανακατασκευάσιμη Εκκλησιαστική ανθρώπινη βάση.

Ερώτημα: Ο Μ. Βασίλειος, που καταγγέλλει την επίσημη αρειανική εκκλησία, σχίζει την (πραγματική) Εκκλησία ή την προστατεύει; Κάθε συνύπαρξη με την αίρεση, διδάσκει ο άγιος, ευνοεί την αίρεση, τη «χρόνια απάτη», όπως την χαρακτηρίζει στο αρχαίο κείμενο. Ας μη ξεχνάμε, ότι στη συνύπαρξη οι οικουμενιστές Πατριάρχες – επίσκοποι παίζουν ως Ορθόδοξοι και κερδίζουν ως οικουμενιστές!

Η απλή διακοπή μνημοσύνου με ταυτόχρονη Εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς, εμπλέκει τις Ορθόδοξες δυνάμεις σε καθεστώς αγωνιστικής πεδήσεως και αιχμαλωτίσεως σε κατώτερο εκκλησιολογικό επίπεδο, από αυτό που οριοθετεί η επιστολή (243). Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δημιουργεί «σύνδεσμο ομοφροσύνης» μεταξύ λαού και αιρετικών ποιμένων όπως επισημαίνει ο Ιερός Πατέρας.

Οι ευθυγραμμισμένοι με την δυνητική ερμηνεία του 15ου κανόνα της ΑΒ συνόδου και οι απλά διακόψαντες τα μνημόσυνα οικουμενιστών επισκόπων, αδυνατούν να επαναλάβουν τα λόγια του Μ. Βασιλείου: «Δεν καταπολεμούμεθα δια χρήματα ούτε δια δόξαν ούτε δι’ οτιδήποτε άλλο από τα πρόσκαιρα, αλλά ιστάμεθα εις το στάδιον αγωνιζόμενοι δια το κοινόν κτήμα, τον πατρικόν θησαυρόν της υγιούς πίστεως».

Για τα σημερινά εκκλησιαστικά φαινόμενα αρμόζει η έκκληση του αγίου προς τους «Ιταλούς και Γάλλους επισκόπους»: «Συμπονέσατέ μας, ω φιλάδελφοι, διότι εδώ εις ημάς των ευσεβών τα στόματα έχουν κλεισθεί, ενώ έχει ανοιχθή κάθε θρασεία και βλάσφημος γλώσσα ανθρώπων που προφέρουν δυσσεβείς λόγους κατά του Θεού».

Η «συνοδική» κατοχύρωση του οικουμενισμού βρίσκει το σύνολο των Ορθοδόξων να αυτοεγκαταλείπεται και να δέχεται τις εκκλησιολογικές εξελίξεις με αδράνεια και παθητικότητα, σ’ αντίθεση με το σφριγηλό Ορθόδοξο πλήρωμα της εποχής του Μ. Βασιλείου. Γράφει ο Ι. Πατήρ: «φυγαί πρεσβυτέρων, φυγαί διακόνων και λεηλασίαι όλου του κλήρου, διότι είναι ανάγκη ή να προσκυνήσουν την εικόνα ή να παραδοθούν εις την πονηράν φλόγα των μαστίγων. Στεναγμοί πληθυσμών, συνεχές δάκρυον είτε ιδιωτικώς είτε δημοσίως».

Όπως την εποχή του Μ. Βασιλείου, παρόμοια θα ισχύσει και σήμερα διωγμός όλων εκείνων, που κρατούν την ακρίβεια της πίστεως. «Εν εστιν έγκλημα νυν σφοδρώς εκδικούμενον, η ακριβής τήρησις των πατρικών παραδόσεων» (Μ. Βασίλειος, επιστολή 243).



ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

ΟΜΟΛΟΓΙΑ και ΠΡΑΞΕΙΣ!

Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων γιὰ ὅσους νομίζουν, ὅτι ἀρκεῖ ἡ ὁμολογία κατὰ τῆς αἱρέσεως καὶ ἀμελοῦν τὴν ἀναγκαιότητα τῶν ἀναλόγων πράξεων καὶ τὸν ἀγώνα ποὺ ἐπιφέρει αὐτή.

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου



καιρὸς τῆς ἐπικράτησης τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ ζοῦμε, δὲν διακατέχεται ἀπὸ σύγχυση μόνο στὰ θέματα τῆς πίστεως ἀλλὰ καὶ στὸ θέμα τῆς ὁμολογίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπικρατοῦν πολλὲς γνῶμες, ὡς πρὸς τὸ πῶς πρέπει νὰ ὁμολογεῖ κανεὶς καὶ νὰ ὑπερασπίζεται τὴν ὀρθόδοξη πίστη του. Ὁδηγὸς καὶ φανάρι σὲ αὐτὲς τὶς -λόγῳ τῆς σύγχυσης- δυσδιάκριτες ἀτραποὺς μπορεῖ νὰ εἶναι μόνο ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του.

Εἶπε ὁ Κύριος μας: «ὅποιος ὁμολογήσει μὲ ἐμένα, (ἢ μὲ τὴ δική Μου βοήθεια) ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ αὐτὸν ἐμπρὸς στόν Πατέρα μου στοὺς οὐρανούς» (Ματθ. 10, 32). Αὐτὸς ὁ λόγος ὁδηγεῖ ἀπὸ λάθος κατανόηση πολλοὺς ἀνθρώπους νὰ πιστεύουν, ὅτι ἀρκεῖ νὰ Τὸν ὁμολογήσουν μὲ τὰ λόγια χωρὶς νὰ χρειάζεται ἡ συνέχεια καὶ συνέπεια τῶν ἔργων. Δηλαδὴ ἐνῶ τὸν ὁμολογοῦν μὲ τὰ λόγια, Τὸν ἀρνοῦνται μὲ τὶς πράξεις τους. Καὶ σὲ περίπτωση ποὺ οἱ λόγοι συνοδευτοῦν ἀπὸ τὶς πράξεις, οἱ πράξεις αὐτὲς δὲν συμβαδίζουν μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ ἐπιφέρουν δυσάρεστα ἀποτελέσματα. Τὸ γεγονός, ὅτι δυστυχῶς αὐτὸς ὁ τρόπος ὁμολογίας, ἰδίως σὲ καιροὺς αἱρέσεως καὶ διωγμῶν, ὄχι μόνο δὲν ἐπιφέρει τὸ σωστὸ ἀποτέλεσμα, ἀλλὰ καὶ δὲν εἶναι θεάρεστος μᾶς τὸ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.

Ρωτάει Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς: «Ποῦ λοιπόν, εἰπέ μου, θὰ κατατάξουμε αὐτοὺς ποὺ ὁμολογοῦν καὶ συγχρόνως ἀρνοῦνται τὸν Θεό; Μὲ τοὺς πιστούς; Μὲ τὰ ἔργα ὅμως τὸν ἀρνοῦνται. Μὲ τοὺς ἀπίστους; Ἀλλὰ μὲ τὴν γλῶσσα τὸν ὁμολογοῦν... Ἀπὸ ποῦ θὰ διακρίνουμε τὸν πιστὸ ἀπὸ τὸν ἄπιστο τὸν φωτισμένο ἀπὸ τὸν ἀφώτιστο, μὲ ἄλλα λόγια, τὸν βαπτισμένο κατὰ Χριστὸν καὶ συντεταγμένο μὲ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸν ἀβάπτιστο καὶ συντεταγμένο μὲ τὸν διάβολο; Ὄχι ἀπὸ τοὺς λόγουςὄχι ἀπὸ τὰ ἔργαὄχι ἀπὸ τοὺςτρόπουςἘὰν λοιπὸν κάποιος ἐξομοιώνεται σαὐτὰ μὲ τοὺς ἀφώτιστους, ἂν καὶ λέγει, ὅτι εἶναι βαπτισμένος κατὰ Χριστόν, εἶναι σαφέςὅτι δὲν ἔχει πάψει νὰ ἀνήκει στὴν συμμορία ἐκείνων, γιὰ τοὺς ὁποίους  Ἀπόστολος λέγει: «Θεὸν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι (δηλ. ὅτι τὸν γνωρίζουν), τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ ἀπειθεῖς, καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι» (Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁμιλία μὲ θέμα τοὺς τυφλούς).

Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Ζητάει συμφιλίωση με Παπικούς, προτεστάντες και άλλα δόγματα την στιγμή που έχει ανοιχτά πολλά μέτωπα εντός της Ορθοδοξίας Γιατὶ ἐδῶ οἱ διάφοροι Ζήσηδες καὶ Τελεβάντοι (ποὺ ἀποποιοῦνται τὶς θυσίες καὶ τοὺς διωγμοὺς χάριν τῆς Πίστεως, ἀλλὰ θέλουν νὰ παίζουν τοὺς ἡγέτες τοῦ ἀγώνα), τοῦ δίνουν αὐτὸ τὸ δικαίωμα!

Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Ζητάει συμφιλίωση με Παπικούς, προτεστάντες και άλλα δόγματα την στιγμή που έχει ανοιχτά πολλά μέτωπα εντός της Ορθοδοξίας

Γιατὶ ἐδῶ οἱ διάφοροι Ζήσηδες καὶ Τελεβάντοι (ποὺ ἀποποιοῦνται τὶς θυσίες καὶ τοὺς διωγμοὺς χάριν τῆς Πίστεως, ἀλλὰ θέλουν νὰ παίζουν τοὺς ἡγέτες τοῦ ἀγώνα),  τοῦ δίνουν αὐτὸ τὸ δικαίωμα!



Του Μάνου Χατζηγιάννη

      Απύθμενος τυφλός εγωισμός ή μήπως μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι; Όπως γράψαμε και χθες με επαναλαμβανόμενες αναφορές στην “συμφιλίωση” στόλισε την οικουμενιστική ομιλία του στην κοινότητα Ταϊζέ στην Γαλλία ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

    Αυτό όμως που δημιουργεί την πλέον αλγεινή εντύπωση είναι πως ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης δείχνει μια ιδιαίτερη προτίμηση στις προσπάθειες συμφιλίωσης και ενότητας της Ορθοδοξίας με άλλα δόγματα, με τα οποία την χωρίζει άβυσσος κανονικών και εκκλησιαστικών διαφορών και την ίδια στιγμή δείχνει τεράστια εμμονή έως και εμπάθεια για τα ανοιχτά μέτωπα της ίδιας της Ορθοδοξίας, τα οποία τω όντι χρήζουν συμφιλίωσης αν θέλουμε να μιλάμε για ενότητα.

Τα ανοιχτά μέτωπα του Οικουμενικού Πατριάρχου είναι πολλά:
  1) Έχουν ουσιαστικά διακοπεί οι σχέσεις με το Πατριαρχείο Αντιοχείας, κάτι που φάνηκε και με την απουσία στην Σύνοδο της Κρήτης, με αφορμή την αντιπαράθεση αυτού με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων για το ζήτημα του Κατάρ. Οι προσπάθειες που έκανε
το Φανάρι με μεσάζοντα τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου για γεφύρωση του χάσματος απέτυχαν παταγωδώς και ζούμε τους καιρούς που ένα από τα ιστορικά Πατριαρχεία της Ορθοδοξίας έχει διακόψει την κοινωνία με το άλλο αλλά ο Οικουμενικός Πατριάρχης αντί να τους συμφιλιώσει, αναζητάει την συμφιλίωση με Ρ/καθολικούς, προτεστάντες, μονοφυσίτες κλπ
    2) Η διαρκής κόντρα με το ρωσικό Πατριαρχείο. Μια κόντρα που από μόνη της αποτελεί ολόκληρους τόμους στην βιβλιοθήκη της εκκλησιαστικής διπλωματίας και μοιάζει με παρτίδα σκάκι. Τελευταίες αφορμές πέραν της απουσίας των Ρώσων από την Σύνοδο της Κρήτης, οι στενές επαφές του Οικουμενικού Πατριάρχου με Ουκρανούς αξιωματούχους που ζητούν αυτοκεφαλία στην Εκκλησία τους, καθώς και ο διαγωνισμός Φαναρίου-Μόσχας ποιος από τους δύο θα είναι πιο…..συμπαθής στο Βατικανό! Αντί να αναζητήσει λοιπόν οδό συμφιλίωσης με τους Ρώσους ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναζητάει την συμφιλίωση με Ρ/καθολικούς, προτεστάντες, μονοφυσίτες κλπ.
   3) Το ζήτημα της Συνόδου του Κολυμπαρίου! Από μεμονωμένους ιερείς που έχουν διακόψει την μνημόνευση των Επισκόπων τους, μέχρι Αγιορείτες που αντιδρούν και διώκονται και μέχρι ολόκληρες Εκκλησίες όπως αυτή της Γεωργίας που αντιτίθεται σε αποφάσεις της Συνόδου, όσα συνέβησαν πέρυσι τον Ιούνιο στην Κρήτη απειλούν ξεκάθαρα την ενότητα της Ορθοδοξίας. Αν δεν αναλάβει ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης πρωτοβουλίες συμφιλίωσης ποιος θα αναλάβει; Αντί αυτού αναζητάει την συμφιλίωση με Ρ/καθολικούς, προτεστάντες, μονοφυσίτες κλπ.

    4) Το ζήτημα της αγιορείτικης Μονής Εσφιγμένου. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως πρόκειται για παιχνίδια εξουσίας και αμέριστο ενδιαφέρον για τα χρήματα από τα κοινοτικά ταμεία… Σε κάθε περίπτωση η στάση του υποτίθεται ενωτικού Οικουμενικού Πατριάρχου προσβάλλει την Ορθοδοξία και κυρίως τον αγιορείτικο μοναχισμό! Αντί να αναζητήσει λοιπόν οδό συμφιλίωσης με τους Εσφιγμενίτες ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναζητάει την συμφιλίωση με Ρ/καθολικούς, προτεστάντες, μονοφυσίτες κλπ.
  5) Το ζήτημα του πρώην Πατριάρχη Ειρηναίου. Από τις μεγαλύτερες ντροπές της Χριστιανοσύνης εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η πρόσφατη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου στην πρώην Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίο, όταν βρέθηκε στους Αγίους Τόπους με αφορμή τα εγκαίνια του Πανάγιου Τάφου, έμοιαζε περισσότερο με προφάσεις εν αμαρτίαις σε μια ιστορία που στοιχειώνει ξεκάθαρα το Φανάρι! Αντί να αναζητήσει λοιπόν συμφιλίωση επί της ουσίας με τον Ειρηναίο πήγε με φωτογράφους για το θεαθήναι….
    6) Και τέλος το ζήτημα της κόντρας με την Αθήνα! Δεν χάνει ευκαιρία το Φανάρι να προκαλεί την Εκκλησία της Ελλάδος. Μια με τις δράσεις του “τοποτηρητή” Ανδριανουπόλεως Αμφιλόχιου, μια με τον ναό στο Άλσος Προμπονά, μια με τις “Νέες Χώρες”….. Ο Αρχιεπίσκοπος στην τελευταία του συνέντευξη έστειλε μήνυμα λέγοντας πως “αν ραγίσει το γυαλί”, αλλά από ότι φαίνεται στο Φανάρι δεν το έλαβαν. Αντί να αναζητήσει λοιπόν οδό συμφιλίωσης με την Ελλαδική Εκκλησία ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναζητάει την συμφιλίωση με Ρ/καθολικούς, προτεστάντες, μονοφυσίτες κλπ

Καρκινοβατεῖ, λόγω ἐπιλογῶν καί διώξεων, ἡ ὁμάδα τοῦ π. Θ. Ζήση Ἀπαγόρευσε ὁ Μητροπολίτης Κορίνθου Διονύσιος στόν Πρωτ. π. Θεόδωρο Ζήση νά ὁμιλήσει κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σέ πιστούς τῆς Κορινθίας



Καρκινοβατε, λόγω πιλογν καί διώξεων,  
μάδα το π. Θ. Ζήση

παγόρευσε Μητροπολίτης Κορίνθου Διονύσιος στόν Πρωτ. π. Θεόδωρο Ζήση νά μιλήσει κατά το Οκουμενισμο σέ πιστούς τς Κορινθίας



πό Νεκταρίου Χαλκιώτη, Θεολόγου

Χθές τό πόγευμα, μέρα Τετάρτη 26 πριλίου τρ. τους, πρόκειτο νά μιλήσει στό Λουτράκι Κορινθίας πρωτοπρεσβύτερος καί μότιμος Καθηγητής τς Θεολογίας π. Θεόδωρος Ζήσης γιά τήν παναίρεση το Οκουμενισμο καί τόν ντι-οκουμενιστικό γώνα, σέ πιστούς τς περιοχς.
κδήλωση δέν διαφημίστηκε σέ κανένα τοπικό μέσο νημερώσεως, διαδόθηκε μως σχετική πληροφορία πό στόμα σέ στόμα, μέ ποτέλεσμα νά γεμίσει σχεδόν μία ερύχωρη αθουσα γνωστο μεγάλου Ξενοδοχείου το Λουτρακίου, ο διοκττες το ποίου διατηρον στενές σχέσεις μέ τόν χρο τς κκλησίας καί προσωπικς μέ τόν π. Θ. Ζήση.
Μεταξύ τν παρισταμένων ταν ρκετοί θεολόγοι, κπαιδευτικοί, νομικοί καί, κυρίως, γωνιζόμενοι χριστιανοί μέ νδιαφέρον γιά τά θέματα τς Πίστεως. Τό κροατήριο μως πογοητεύθηκε, ταν κατά τήν ναρξη τς κδηλώσεως νημερώθηκε πό τόν διο τόν π. Θεόδωρο Ζήση τι τό μεσημέρι λαβε, μέσω φάξ, γγραφο το πιχωρίου Μητροπολίτη, μέ τό ποο το παγορεύεται νά μιλήσει.
γνωστός Καθηγητής, ποος πρόσφατα διέκοψε τό μνημόσυνο το πισκόπου του, Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. νθίμου (γνωστο δουλοπρεπς προσκειμένου στόν Οκουμενικό Πατριάρχη καί διάφορου γιά τίς προδοσίες τς Πίστεως πισκόπου), κρατώντας νά χερας τό γγραφο το Μητροπολίτου Κορίνθου, σχολίασε τήν κοινοποίησή του στόν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης καί δήλωσε τήν πόφασή του νά σεβασθε τήν παγόρευση πρός ποφυγή περαιτέρω μπλοκν. Διευκρίνησε μάλιστα τι παρουσία του καί μιλία του θά γινόταν στά πλαίσια τν δραστηριοτήτων τς ταιρείας πατερικν σπουδν στήν ποία προϊσταται καί ποία εναι σωματεο χι κκλησιαστικό, λλά πολιτιστικό.
στόσο πρότεινε τήν κάλυψη το δημιουργηθέντος κενο μέ τήν νάθεση το λόγου στόν συνοδεύοντα ατόν κατά σάρκα υόν του μοναχό π. Σεραφείμ Ζήση, χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα ς γκρατέστερο θεολόγο.
Πράγματι τελευταος μίλησε γιά ρκετή ρα (σχεδόν δύο ρες) καί δέχθηκε νά παντήσει σέ ρωτήματα καί πορίες τν παρισταμένων. μολογουμένως μιλία το σιολογ. μοναχο ταν νδιαφέρουσα καί κράτησε μείωτο τό νδιαφέρον το κροατηρίου. λόγος περιεστράφη στήν σοβαρότητα καί πικινδυνότητα τς παναιρέσεως το Οκουμενισμο, τήν στάση τν γίων Πατέρων ναντι τν αρέσεων, τήν προδοτική δράση καί ντορθόδοξη διδασκαλία τν γετν καί φορέων το Οκουμενισμο (Ζηζιούλα κ..), τήν στορική ξέλιξη το Οκουμενισμο καί τή σχέση του μέ τήν Μασωνία κλπ.
Παρά τό γεγονός τι τό κροατήριο παρακολούθησε μέ πνευματική ρεξη τήν μιλία το σιολ. μοναχο, ποος  μολογουμένως εχε συγκροτημένο καί τεκμηριωμένο λόγο, κ τν ποβληθέντων ρωτημάτων προέκυψε νάγλυφη γωνία καί κάποια νησυχία τν πιστν γιά τό μέλλον το ντι-οκουμενιστικο γνος. ναντι ατν, τόσο ο τοποθετήσεις, σο καί ο παντήσεις το μιλητο δέν κατάφεραν νά διαγράψουν να σαφές πλαίσιο μέ δυναμική προοπτική πού νά τό χαρακτηρίζει συνέπεια στήν Πατερική Παράδοση καί τόν ρεαλισμό,  μέ βάση τά τραγικά δεδομένα τς κυριαρχίας τς οκουμενιστικς προπαγάνδας.
νδεικτικά νά ναφερθε τι ν χαρακτηρίστηκε εθαρςς ς αρεσιάρχης Πατριάρχης Βαρθολομαος καί κφράστηκε ρητορικς πορία το μιλητή πς εναι δυνατόν μέ τήν σχεδόν πλήρη πικράτηση το Οκουμενισμο νά θεωρονται λοι ατοί κκλησία καί μάλιστα νά ναμένεται μέσα πό ατή τήν κατάσταση νά προκύψει Σύνοδος καταδίκης τς ψευδοσυνόδου τς Κρήτης, ντούτοις προτάθηκε πως ο πιστοί μέ πιμονή καί εγένια παρακαλον τούς πισκόπους των νά πάρουν θέση στό θέμα το Οκουμενισμο!
Χαρακτηριστική πίσης ταν ντίδραση καί τοποθέτηση το μιλητο στήν πενθύμιση, κ μέρους πιστο, τς κανονικς ρχς « κοινωνν κοινωνήτ, κοινώνητος σται», τι ατό δέν σχύει ν προκειμένω διότι φορ Συνοδικς καταδεδικασμένους, πικαλεσθείς μάλιστα καί τόν γιο Θεόδωρο Στουδίτη! Καθώς πίσης καί ντιφατικότητα μεταξύ τς πιδοκιμασίας το μιλητο σέ σχετική πρόταση πιστο τι μλλον πρέπει νά καταφύγουμε στή λύση νεγέρσεως διωτικν Ναν καί τς ναφορς το π. Θεοδώρου, στόν σύντομο ρχικό του χαιρετισμό, περί κατακομβν, καί τς ρητς ρνητικς παντήσεώς του σέ ρώτηση πιστο άν π. Θεόδωρος Ζήσης χει πό τς διακοπς το μνημοσύνου μέχρι σήμερον λειτουργήσει!
Τέλος, δέν πεφεύχθη τυχέστατη καί περιττή, κατά τήν ταπεινή μας ποψη τοποθέτηση καί μάλιστα ν κτάσει, λόγω καί το σχετικο νδιαφέροντος το κροατηρίου, περί μυστηρίων καί χάριτος. Περί ατο, λοιπόν, μιλητής δέν δίστασε νά «μαλώσει» πιστή, ποία δήλωσε τι μέ ρκετούς κόμη δελφούς μεταβαίνουν στήν θήνα γιά νά ξυπηρετηθον μυστηριακς καί νά κκλησιασθον, λέγοντας καί σχυριζόμενος τι δέν τίθεται θέμα μολυσμο τν μυστηρίων (πως κείνη πεστήριζε)) κόμη καί άν πάρχει αρεση, καθώς καί τι ναμφιβόλως καί στούς αρετίζοντες πισκόπους πάρχουν μυστήρια καί χάρις. Καί, βεβαίως, δέν παρελείφθη συνήθης πίθεση κατά τν παλαιοημερολογιτν, ς μή χόντων μυστήρια καί χάρη, λόγω σχίσματος! (σημ. φαίνεται τι τό σχίσμα, κριτο καί ατό, εναι βαρύτερον τς αρέσεως, κατά τόν γκρατή θεολόγο υό Ζήση). Προβληματισμό δέ, προξένησε σχετική ναφορά του στήν κκλησία τν Ρώσων τς Διασπορς, τήν ποία κθείασε καί νεφέρθη στούς γίους πού χει ναδείξει, παρά τό γεγονός τι ο Ρσοι τς Διασπορς, ς γνωστόν,  ναγνώριζαν τά μυστήρια τν παλαιοημερολογιτν καί τήν εραρχία των ν λλάδι!
Τό ζήτημα τς διασπάσεως το ντι-οκουμενιστικο μετώπου δέν θίγη, κυρίως λόγω το τι δέν τέθη κ μέρους τν παρισταμένων πιστν. στόσο, μοναχός Σεραφείμ κροθιγς θιξε τό ζήτημα κριβείας καί οκονομίας σέ κάποια ποστροφή το λόγου του, ν δέν παρέλειψε νά πικαλεσθε, προφανς χι τυχαίως τό νομα το γιορείτου Γέροντος Γαβριήλ, ποος παρουσιάζεται νά συμφωνε μέ τόν π. Θεόδωρο Ζήση καί νά διαφωνε μέ τούς συνασκουμένους στό ρος λοιπούς Πατέρες, ο ποοι (πως καί διος) διέκοψαν τό μνημόσυνο το Πατριάρχου Βαρθολομαίου, θεωρον, μως, τι δέν πιτρέπεται καμμία κοινωνία μέ τούς Οκουμενιστές, φ’ σον τούς θεωρομε αρετικούς.
κάπως λεπτομερής ναφορά στά διατρέξαντα καί κυρίως τά λεχθέντα τς ν λόγω κδηλώσεως, γίνεται προκειμένου νά πισημανθε τι δη χουν μφανισθε καί ντοπισθε σοβαρά προβλήματα σέ μάδα τουλάχιστον το ντι-οκουμενιστικο γνος. ρκετοί πιστοί νεχώρησαν περισσότερο προβληματισμένοι πό τή σύγχυση πού δημιουργεται πό τίς μφιλεγόμενες παμφοτερίζουσες θέσεις, λλά καί τήν ν γένει συνεπή στάση σημαντικν κατά τά λλα γωνιστν πατέρων.
Φαίνεται τι π. Θεόδωρος καί ο σύν ατ, ν βλέπουν τι κατάσταση εναι μή ναστρέψιμη, κωλυσιεργον τήν ξάπλωση το γνος, σως πιθυμοντες νά ποφύγουν τήν ριστική καταδίκη των καί τίς περαιτέρω διώξεις. άν μως συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε θά ποδειχθον τι δέν σαν ποφασισμένοι γιά λα καί θά μετατρέψουν τήν κανονικς φειλόμενη διακοπή κοινωνίας μέ τήν αρεση καί τούς τούτοις κοινωνοντας, στήν ποία ρχικς φάνηκε τι τολμον θεαρέστως καί μολογιακς νά προχωρήσουν, σέ πλή καί νώφελη, μλλον δέ καί νισχυτική τς παναιρέσεως, δειλή διαμαρτυρία ντός μως το πλαισίου ατς!
Γι’ ατό πατέρες, «μή πυροβολετε» τήν κρίβεια, διότι ατήν χρειάζονται ο καιροί καί μή λησμονετε τι οκονομητέον, νθα ο παρανομητέον! Ο περιστάσεις παιτον μολογία καί ατοθυσία, χωρίς πολογισμούς! Μή καταντήσωμε ρθόδοξοι καθολικς διαμαρτυρόμενοι, δηλαδή λέγοντες καί μή ποιοντες καί ρα πόμενοι ν τ πράξει χι τος γίοις Πατράσι, λλά τος συγχρόνοις πατραλοαις Οκουμενιστας.  λλωστε διωγμός εναι αθεντικότερη πιστοποίηση τς εσεβείας μας!

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου